Heb je dat ook wel eens? Komt er iets in je leven waardoor je door allerlei zorgen het geheel niet kunt overzien. Dat overkwam mij in november van het jaar 2007.

Rond een uur of elf ’s morgens kwam er een telefoontje met de mededeling dat er iemand was overleden. Nou gebeurt dat regelmatig dat er zulke telefoontjes binnenkomen; hier was toch iets meer aan de hand. De persoon in kwestie had er voor gekozen om zelf een eind aan zijn leven te maken.
Als zo’n mededeling gedaan wordt, begint er bij mij vanbinnen van alles te borrelen. Allerlei vragen komen dan naar boven: wie is het, hoe heeft hij dat gedaan, hoe is hij ertoe gekomen om zo’n daad te verrichten, hoe treft ik straks de overledene aan en vooral: hoe tref ik straks de nabestaanden aan? Dat ik straks een familie met heel veel verdriet aantref, is wel zeker. Zijn de nabestaanden kerkelijk meelevend, gelovig of niet?
Gelovig of niet, zo’n situatie is natuurlijk verschrikkelijk. Het bericht moet wel even verwerkt worden. Ik neem er de tijd voor. Maar ja, zoveel tijd is er ook weer niet, want de familie verwacht je.
Mijn uitvaartspullen gepakt. Toch zit ik ergens over in. Stel dat de familie niet kerkelijk gebonden is en er dus geen dominee of pastor bij is, dan ben ik straks degene die heel veel moet opvangen. Kan ik dit wel aan? Ik word overmand door zorgen en voel de innerlijke spanning stijgen. Nek- en schouderspieren beginnen pijn te doen. Dat zijn duidelijke signalen waar ik iets mee moet doen. Maar wat?
Met alle zorgen en gedachten ga ik op weg. In stilte bid ik tot God om kracht, wijsheid en inzicht. Met gebed in mijn hart rijd ik de woonwijk uit en kom uit bij de Dedemsvaart en sla af. Het was op dat tijdstip van dat typische Hollandse weer met buien en felle zon. Op dat moment breekt de zon door en verschijnt er een schitterende regenboog precies in mijn gezichtsveld. In een mooie boog over de weg. Dat moment zie ik nog steeds als de hand van God, een knipoog van Hem. God die mij ingaf: ‘Jij maakt je druk om van allerlei dingen rond de komende uitvaart, maar Ik zorg voor jou. Laat dat aan Mij over’. Het gaf me zo’n gerust en vredig gevoel.
Zo rijd ik de straat in waar ik moest zijn, bel aan bij het opgegeven adres. De moeder van de overledene doet de deur open en ik word binnengelaten. Ik condoleer de familie met het verlies.
Terwijl ik het medeleven toon, zie ik ineens de predikant van de plaatselijke kerk zitten. Er was al gezorgd dat er iemand was, die de eerste emoties voor mij opving. Waar ik zo bang voor was, gebeurde niet.
Door deze uitvaart heb ik geleerd de zorgen los te laten en er niet over in te zitten wat er allemaal kan gebeuren. Er is Iemand die voor je zorgt.
Inmiddels ben ik 10 jaar verder, 10 jaar levenservaring verder. Veel geleerd om los te laten. Veel levenswijsheid ontvangen. Gods leiding ervaren in mijn leven.