Op een zaterdagmiddag kom ik thuis na een begrafenis. Zoals vaak het geval is: moe, maar voldaan dat een uitvaart verlopen is zoals een familie gehoopt en verwacht had.
Dan ontdek ik op de telefoon dat er 3x is gebeld en er is een voicemailbericht ingesproken. Ik bel 1233 en luister het bericht af. Tot mijn schrik is het de vader van een jong kind. En die jonge vader is mij bekend van 8 jaar geleden. Je denkt terug aan die tijd: april 2009 overleed hun 1e kindje, Matthias, 2 jaar oud geworden.
Ze raakten opnieuw zwanger, alles lijkt goed te gaan, maar na de bevalling blijkt het na een tijdje dat ook het 2e kindje dezelfde ziekte heeft als zijn broer. Je hoopt dat het de ouders van dit kind niet nog een keer overkomt, maar toch weet je dat het ze weer een keer gaat overkomen. Sam is nu stervende. Hoe lang het duurt, is niet met zekerheid te zeggen, maar het zal niet lang duren. Nog dezelfde avond belt de vader mij dat Sam is overleden. 6 jaar mocht hij worden.
Zo sta je na 8 jaar opnieuw bij de ouders. Opnieuw verdriet. Opnieuw een huis dat straks leeg en stil is.
De belangrijkste punten voor de uitvaart worden besproken. Sam wordt in zijn bedbox opgebaard met zijn speeltjes om zich heen. Wat een mooi mannetje. We staan er zwijgend bij.
De volgende dag kom ik weer om de uitvaart verder te bespreken. Verschillende ideeën komen naar voren voor de dag van uitvaart. Vader en moeder regelen heel veel dingen zelf. Er zijn veel vrienden en familieleden die heel veel uit handen nemen.
De dag van begrafenis breekt aan. Alles is voorbereid. Tot in detail in alles uitgewerkt. Niets aan het toeval overgelaten. Vader en moeder zullen Sam zelf in de zelfgemaakte kist leggen. Op het moment dat ik binnenkom, is Sam net in de kist gelegd. Er heerst een indrukwekkende stilte. Is dit het laatste wat we van Sam zien? Vele tranen vloeien. Het moment komt dat de kist gesloten wordt. Aangrijpend om te zien dat 2 jonge mensen ook hun 2e kind moeten wegbrengen.
Vader en moeder nemen Sam zelf mee naar de kerk in hun aangepaste auto. Ik rij vooruit om in de kerk de nodige voorbereidingen te doen. Daar aangekomen zie ik een bakfiets, waar de fiets vanaf is gehaald, zodat de familie zelf de kar kan duwen. Prachtig opgemaakt met bloemen in vele kleuren.
In de kerk een prachtige vlieger gemaakt van takken en bloemen.
De ouders van Sam komen aan bij de kerk. De kist past precies op de duwkar, alsof het er voor gemaakt is.
Tijdens de dienst worden er liederen gezongen en vertellen de ouders zelf over het korte leven van Sam.
Na de dienst gaan we op weg naar de begraafplaats. Ooms en tantes, neefjes en nichtjes duwen de duwkar. Omdat het woonadres precies aan de looproute naar de begraafplaats ligt, staan we stil bij het woonhuis. Het laatste stuk duwen de ouders de kar.
De begrafenis vindt plaats in het graf waar de broer van Sam ook al ligt begraven. Ze zijn nu samen. Is dit het laatste van Sam?
Zwijgend lopen we terug naar de kerk. De vele indrukken van de dag nemen we mee. Alles wordt nu herinnering.
Enkele weken later is er een uitvaart vanuit de kerk vlakbij de begraafplaats. We lopen weer de gebruikelijke route naar de begraafplaats. Bij Hoek 19 kijk ik vaak stiekem even naar rechts. Daar stond altijd de rouwkaart van Matthias. En jawel hoor, vanaf nu staat de kaart van Sam erbij. Dit is het laatste wat we van Sam zien…. of toch niet? Als gelovig mens ben ik ervan overtuigd: we zullen Sam en Matthias eens weerzien. Samen spelend? Samen springend? Samen de boel op stelten zettend?
Enkele weken later is er een uitvaart vanuit de kerk vlakbij de begraafplaats. We lopen weer de gebruikelijke route naar de begraafplaats. Bij Hoek 19 kijk ik vaak stiekem even naar rechts. Daar stond altijd de rouwkaart van Matthias. En jawel hoor, vanaf nu staat de kaart van Sam erbij. Dit is het laatste wat we van Sam zien…. of toch niet? Als gelovig mens ben ik ervan overtuigd: we zullen Sam en Matthias eens weerzien. Samen spelend? Samen springend? Samen de boel op stelten zettend?
