‘Ma hield van witte rozen’, moest er onderaan de kaart gezet worden.

1e Paasdag ’s middags telefoon. ‘Moeder is overleden. Wil je komen om de begrafenis te regelen’. Is net een van onze kinderen op die dag jarig. Zo gaat dat in het leven van een uitvaartverzorger. Op tijden dat het minder goed uitkomt, kun je gebeld worden om een uitvaart te regelen. Meteen de afweging maken of ik zelf heenga of dat ik mijn medewerkster er heen laat gaan.

Vroeger als jonge jongen speelde ik met de kinderen van de overledene in de straat. Jaren geleden nog gewerkt in de bouw met de echtgenoot van de overledene. Overleg met het thuisfront. Beslissing genomen. Ik ga het zelf doen.

Op dat moment omschakelen van een verjaardagsfeest naar een uitvaart regelen. Alle benodigde spullen pakken: koffer met documentatie, tablet, formulieren, enveloppen voor de rouwkaarten, verzorgingskoffer en spullen voor de thuisopbaring mee.

Aangekomen bij het woonadres van de overledene word ik hartelijk ontvangen. Mevrouw ligt boven op bed. Kleinkinderen komen nog even kijken bij oma. Er is veel verdriet en dat is begrijpelijk. Zo oud was oma niet geworden. 65 jaar. Had nog een hele tijd van de kleinkinderen kunnen genieten. Het werd haar niet gegeven.

Samen met de dochter verzorg ik haar moeder. ‘Mag ik nog even alleen zijn met moeder?’ vraagt ze. Natuurlijk gun ik haar de tijd en ga naar beneden. Ik wacht het rustig af. Toen de dochter zover was, konden we haar naar beneden brengen en hebben haar op bed opgebaard, beneden in de woonkamer en kon de familie in alle rust de komende dagen afscheid nemen.

Zodra er gelegenheid is, neem ik de belangrijkste dingen met hen door voor de begrafenis. Omdat het 1e Paasdag is, kan niet alles geregeld worden. De kaart kan wachten tot de volgende dag. Daar kan de familie rustig over nadenken. Wel moest er een speciale kist komen: grijs was de wens. Nou had de leverancier, waar we de meeste grafkisten van betrekken, net een nieuwe serie kisten geïntroduceerd: de vintage-serie. Daar zat een mooie kist tussen die precies bij de wens paste.

Omdat mevrouw op bed was opgebaard, kan het in de kist leggen van de overledene op een later tijdstip plaatsvinden. Pas de dag voor de dag van begraven is de kist bezorgd.

Zaterdag, de dag van begraven, komen alle familieleden aan huis en gaan lopend mee naar de kerk. We lopen een gedeelte de route van de jaarlijkse wielerronde. Na contact met de organisatie, die fantastisch meewerkte, konden we ongestoord de gewenste route lopen.

‘Ma hield van witte rozen’, stond eronder aan de kaart. Dat is goed gelezen. Er kwamen heel veel witte rozen, in allerlei boeketten en bloemstukken verwerkt. Ook was er een bos losse rozen, die de familie op de kist zou leggen bij het graf.

‘Een roos is nog verpakt. Wil je die even in de verpakking laten? Bij het graf moet deze uit de verpakking worden gehaald’, vroeg dochterlief. Natuurlijk voldoen we aan het verzoek.

Na een indrukwekkende dienst, met prachtige liederen en mooie bijdragen van familie en predikant, lopen we richting de begraafplaats. Dochter vroeg: ‘Zou ik, nadat de dominee is uitgesproken, nog even het woord mogen?’ Na de gebruikelijke woorden van de predikant, de geloofsbelijdenis en het Onze Vader, reik ik de dochter de microfoon aan. De dochter haalt een persoonlijke brief van moeder tevoorschijn en begint te lezen. Het was een brief gericht aan haar echtgenoot. Ze bedankt hem persoonlijk voor het goede leven dat ze samen met hem heeft gehad. Als dankt reikt de dochter haar vader de roos, die tot dan nog in de verpakking zat. Een rode roos: als teken van liefde voor haar man.

Zo’n indrukwekkend moment bij het graf had ik nog niet eerder meegemaakt. Bij het schrijven van dit verhaal raak ik nog geëmotioneerd. Geweldig, wat maakt dit een indruk, ook op de omstanders, familie en vrienden. Vele tranen vloeien. Wat kan liefde diep gaan.

Anderhalve week later. Ik moest nog wat formaliteiten regelen met de echtgenoot. We raken in gesprek o.a. over het geloof. ‘Ik bid tot God, maar realiseer me dat niet alle gebeden worden verhoord’, zei hij. ‘Maar toch heeft God gebeden verhoord. Ik heb gevraagd of mijn vrouw met een glimlach op het gezicht mocht sterven’. En zo is het gebeurd…