‘Of ik een keer langs kon komen om eens wat door te nemen voor de begrafenis’, was de vraag van, laten we hem meneer B. noemen. Hij had niet lang meer te leven. En of ik een brochure mee kon nemen van grafkisten en grafmonumenten. Woonadres genoteerd en afspraak gemaakt.
Op het afgesproken tijdstip ben ik bij meneer en mevrouw B. Ik kom een gezellig ingericht appartement binnen met allerlei herinneringen aan vroeger.
Meneer heeft een ziekte die al zo veel mensen hebben gehad, maar waar hij, net zoals vele anderen, niet meer van zal herstellen. Ze hebben zich al opgegeven voor een appartement in een zorginstelling. Binnenkort zullen ze daar naar toe verhuizen. Veel spullen zullen niet mee kunnen. Er moet over nagedacht worden wat wel meekan. Dat wordt nog een hele puzzel…
Ik kwam dus voor een gesprek over de begrafenis. Confronterend om het over je eigen begrafenis te hebben. Meneer wilde eens kijken wat er allemaal voor soorten kisten zijn en wat de mogelijkheden zijn voor een grafmonument.
Ik laat een tweetal brochures achter en neem afscheid van het echtpaar, niet wetend hoe lang het zal duren.
Maanden later ontmoet ik meneer in de plaatselijke zorginstelling. Ja, ze waren verhuisd. Dat viel nog niet mee, maar ze begonnen te wennen aan de nieuwe situatie. De zorg was nu dichtbij voor hun beiden. Het gaat nog een tijdje redelijk goed. 
Een aantal weken later belt een zoon van het echtpaar. ‘Kunt u nog een keer langskomen om wat dingen nader door te nemen? Met vader gaat het niet zo goed en hij wil een paar dingen geregeld hebben.’
Op korte termijn zit ik dus weer bij meneer. Dit keer aan bed. Het zal niet lang meer duren. Het verbaast me hoeveel wilskracht hij nog heeft. Hij wil nog rechtop zitten. ‘Want dan kan ik je beter aankijken’, zegt hij.
‘De grafkist moet die kist worden’. Hij wijst me een plaatje aan van een bamboekist. Bijzondere keuze. Nog niet eerder meegemaakt. ‘Bamboe. Daar heb ik nog bepaalde herinneringen aan. Vroeger kwamen de balen kokos, voor het maken van kokosmatten, aan in balen verpakt met bamboe. Van die bamboestroken maakten we vroeger hutten’. Er komt nog een heel verhaal over de rivaliteit tussen zijn en een andere groep.
‘Vandaar mijn keuze voor bamboe’, besluit hij.
De kist is besteld en we wachten af. 
Een paar dagen later bericht van de zoon op mijn iPhone: ‘Mijn vader is zojuist overleden. Wil je mij bellen als je wakker bent?’
Dan wordt bij het opstaan de dag ineens heel anders ingevuld.
Rond de afgesproken tijd meld ik me om de dingen te regelen voor de begrafenis.
De dingen rondom de uitvaart worden besproken. De kist van bamboe staat klaar.
Meneer wordt de eerste dagen op bed opgebaard. De familie kan van hem afscheid nemen zoals ze hem de laatste tijd zagen.
Enkele dagen na zijn overlijden wordt de bamboekist bezorgd en weer enkele dagen later breekt de dag van de begrafenis aan. De dingen zijn geregeld. Straks in de kerk nog even de puntjes op de i zetten. De familie ontspant nog even met een kop koffie, thee of een glaasje water.
Een van de zonen bekijkt de kist met uitermate veel belangstelling. ‘Je vindt het wel interessant deze kist, of niet?’
‘Tja, dat komt omdat ik zelf in de handel zit van houten vloeren van bamboe.’ De zoon legt me uit hoe snel bamboe groeit (in 4 jaar kun je al oogsten). De stroken worden verlijmd tot planken die gebruikt kunnen worden voor vloeren. De hardheid van het hout is gelijkwaardig aan dat van eikenhout. Goed om te weten en nog ecologisch ook. Over een ecologische uitvaart gesproken….
Later op de dag lopen we rustig pratend (er hoefde niet om stilte te worden gevraagd in de rouwstoet) over de begraafplaats naar het graf. Gek genoeg worden er opmerkingen gemaakt waar naast het verdriet een glimlach niet kan ontbreken.
Plotseling realiseer ik me dat meneer B. uiteindelijk in een ‘hut’ van bamboe wordt begraven…