8 Maart 2018. In de avond een melding van overlijden. Een nog jonge vrouw, overleden aan een ziekte waaraan veel mensen overlijden. Het echtpaar woont in het buitengebied van de gemeente Zwartewaterland. Meneer heeft jarenlang een boerderij gerund, mevrouw heeft haar tijd besteed in de gezondheidszorg. De ene zorgde voor dieren, de ander zorgde voor mensen. De boerderij is woning gebleven, de meeste dieren zijn verdwenen. Nog een paar koeien en een paar schapen voor de hobby. De sneeuwklokjes in de voortuin waren belangrijk voor mevrouw. Een teken van nieuw leven in het voorjaar.

Samen met de familie doen we de laatste verzorging. Een afbeelding van de sneeuwklokjes siert de voorkant van de rouwkaart. De uitvaart wordt besproken en uitgevoerd.

Als de begrafenis achter de rug is, volgt er nog een terugblik en neemt na verloop van tijd het leven weer zijn ‘normale’ gang.

8 Maart 2019. Een jaar na dato probeer ik altijd even de aandacht te richten op een jaar geleden dat iemand is overleden. Een mailtje, een kaart met een gedicht of een (onverwachts) bezoekje, het doet altijd goed. Zo ook bij deze familie.

Met dat ik iets aan het klaarmaken ben, kleppert de brievenbus. Post, altijd leuk en verrassend wat er bij zit. Dit keer een envelop met een kaart. ‘Maart 2019…. Beste Helmich, Het is 8 maart een jaar geleden dat Maria is overleden. Een jaar waarin pijn om het verlies zorgden voor tranen. Dikwijls een lach om de mooie en liefdevolle herinnering aan Maria. We willen u bedanken voor de begeleiding na het sterven. De persoonlijke gesprekken, de organisatie rondom de uitvaart, de bereikbaarheid, de openheid, het was geweldig. Een warm mens zorgde voor alles waar ons hoofd niet naar stond, maar wel moest gebeuren. De heerlijke krakelingen waren “de persoonlijke touch” met de oneindigheid van het leven. … Wij kijken hier heel goed en warm op terug en willen u hartelijk danken.’

Ik weet zo gauw niet meer wat ik moet schrijven aan deze man en familie, die mij emotioneel bijzonder raakt met dit kaartje.