‘Betekent dat dan dat u een bijna-doodervaring heeft gehad?’, vraag ik de persoon die tegenover mij zit.

Het is prachtig weer voor september. Strak blauwe lucht. De herfst zit er aan te komen. De eerste bladeren vallen, maar de nazomer zit nog stevig in het zadel. Ik zit met een medewerker in de consistorie van een kerkgebouw te wachten op de dingen die komen gaan. De vaste medewerker die tijdens uitvaartdiensten de beamer bedient is met vakantie. ‘Of ik dat dan kan doen’, werd me gevraagd. Prima. Als uitvaartverzorger neem ik vandaag graag deze extra taak op me.

Om er zeker van te zijn dat de apparatuur straks goed werkt, ben ik ruimschoots op tijd in de kerk om alles te testen. En dat is maar goed ook, de beamer, die vier meter hoog in de kerk hangt, geeft weinig teken van leven. ‘Gisteren deed ie het nog’, reageert de medewerker. De afstandsbediening heeft nieuwe batterijen, maar wat we ook proberen, het lampje dat blauw moet worden blijft rood.

Een aantal telefoontjes verder komen er twee dames binnengewandeld.

‘Problemen met de beamer?’, vragen ze.

Het trapje komt erbij, de ouderwetse collectezak met lange stok wordt gepakt. Ik had het zelf kunnen bedenken. Het lukt om net bij de aan-/uitknop te komen en zowaar, het rode lampje wordt blauw en een tiental seconden later hebben we beeld en muziek. Zo zijn we toch ruim op tijd klaar en wachten.

Ik kom met de medewerker aan de praat over, hoe kan het anders, de coronatijd. Meneer heeft een bijzonder enerverende tijd achter de rug. 8 weken met corona in het ziekenhuis gelegen. 2 weken daarvan in coma. ‘Dat stuk is helemaal verdwenen… weg’.

Na acht weken is hij weer beter en gaat als een van de eerste corona-overlevende bijna weer als de oude het ziekenhuis uit. Twee keer is het kantje boord geweest.

‘Het is een wonder dat ik hier zit.’

Ik twijfel om het hem te vragen, maar doe het toch.

‘Betekent dat dan dat u een … eh … bijna-doodervaring heeft gehad?’

‘Ja dat klopt’, reageert hij. Hij vertelt geëmotioneerd hoe hij dat ervaren heeft. Details daarover vertelt hij niet.

Later werd hem in het ziekenhuis gevraagd: ‘Bent u gelovig?’

‘Ja, dat bent ik’, was zijn antwoord.

‘U lag in de tijd dat u in coma lag, met gevouwen handen op bed’, vertelde een verpleegkundige.

Ik ben er even stil van. Wat is corona toch een verwoestend virus. Deze meneer mocht weer herstellen. Gelukkig heeft hij het overleefd. Maar zovelen ook niet. Laten we rekening houden

met het coronavirus en met elkaar. Een bijna-doodervaring kan zomaar een ervaring met de dood worden.